Crete Trials monitoring - 1 September 2025

Greek version below
---
Returning to the One-Member Appeals Court of Crete in Chania after the August judicial break, trial observers from the Border Violence Monitoring Network (BVMN) noted once again the systemic criminalisation of people on the move. The day was marked by a strong presence of people in solidarity, trial observers, journalists, and legal support networks.

Despite this presence, what unfolded was mass postponements of hearings to November and December. The list included 25 cases with 36 defendants facing charges of Article 25 of Law 5038/2023, relating to the unauthorised transport of third-country nationals, with aggravating circumstances such as acting for profit and endangerment of life. Three were resolved through plea bargaining; the rest were postponed to later dates and there was not even one hearing held. Such mass postponement of cases, while defendants have to remain in detention, shows a clear systemic pattern of injustice from the judicial authorities.

What is unfolding in the courtroom is not just about the rapid processing of cases, but the steady normalisation of practices that undermine the fundamental right to a fair trial. 

1. Legal Representation

Defendants supported by solidarity or privately appointed lawyers received thorough consultation and defence preparation. In contrast, state-appointed lawyers, often assigned on the day of hearing, provided minimal consultation and steered defendants toward plea deals. In one case, a lawyer pushed for a plea bargain while the defendant insisted on trial. This dynamic is not simply a matter of individual commitment but reflects structural deficiencies: lack of time, resources, and institutional support. Nevertheless, the result is that many defendants effectively lack the opportunity to develop a defence strategy, undermining their right under Article 6(3)(b) ECHR to adequate time and facilities for preparation.

2. Mass postponements

The mass postponement of cases, despite defendants’ detention, represents a clear denial of the right to be tried without undue delay. While four other cases proceeded to a hearing, nearly all so-called smuggling cases were postponed. Such disproportionate delays amount to punishment by procedure.

3. Interpretation

In the same fashion as in July, no certified interpreters were present. Instead, another prisoner interpreted for the defendants, in violation of Article 6(3)(e) ECHR and Greek procedural law. This practice compromises confidentiality, neutrality, and accuracy, leaving defendants structurally unable to exercise their rights.

4. Public nature and accessibility

Although hearings were formally open, proceedings were barely audible from the public seating area and the public was repeatedly instructed to remain silent. This rendered almost the entirety of the trial effectively inaccessible to external scrutiny.

In a courtroom filled with supporters and observers, this lack of audibility is especially concerning. It raises questions about whether authorities are seeking to minimise the impact of solidarity presence by curtailing the ability to follow proceedings. Such practices contradict Article 6(1) ECHR, which guarantees not only open hearings but accessible ones.

5. General Observations

Proceedings unfolded at high speed, with plea bargains presented as the only realistic option. The mass postponements potentially under heavy solidarity scrutiny suggest an institutional reluctance to proceed transparently. What we witness in Chania is not exceptional: plea deals, improvised interpretation, and uneven legal representation have become normalised, steadily eroding fair trial guarantees.

Conclusion

For yet another time, we have to underline principles that should be guaranteed as a given: People seeking safety must not be criminalised. When courts treat such acts as criminal intent and disregard international protections, they contribute to the wider system of border violence. We call on judicial authorities to:

• Guarantee effective and timely legal representation;

• Appoint certified interpreters;

• Ensure hearings are accessible to the public;

• Conduct individualised case assessments rather than mass postponements.

Independent observers, media, and solidarity actors remain vital to accountability, yet the proceedings in Crete demonstrate a judiciary increasingly resistant to scrutiny.
---

Επιστρέφοντας στο Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων Κρήτης στα Χανιά μετά τη δικαστική διακοπή του Αυγούστου, παρατηρητ@ δίκης του Border Violence Monitoring Network (BVMN) κατέγραψαν για ακόμη μία φορά τη συστημική ποινικοποίηση μεταναστών. Η ημέρα χαρακτηρίστηκε από την έντονη παρουσία αλληλέγγυων, παρατηρητών δίκης, δημοσιογράφων και δικτύων νομικής υποστήριξης.

Παρά την παρουσία αυτή, αυτό που εξελίχθηκε ήταν μαζικές αναβολές των υποθέσεων για τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο. Το πινάκιο περιελάμβανε 25 υποθέσεις με 36 κατηγορούμενους που αντιμετώπιζαν κατηγορίες βάσει του άρθρου 25 του Νόμου 5038/2023 σχετικά με την παράνομη μεταφορά υπηκόων τρίτων χωρών, με επιβαρυντικές περιστάσεις όπως η κερδοσκοπία και η τέλεση της πράξης με τρόπο που μπορούσε να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο. Τρεις υποθέσεις επιλύθηκαν μέσω ποινικής διακανονισμού· όλες οι υπόλοιπες αναβλήθηκαν για μεταγενέστερες ημερομηνίες και δεν πραγματοποιήθηκε ούτε μία ακροαματική διαδικασία. Αυτή η μαζική αναβολή υποθέσεων, ενώ οι κατηγορούμενοι παραμένουν κρατούμενοι, αποκαλύπτει ένα σαφές συστημικό μοτίβο αδικίας εκ μέρους των δικαστικών αρχών.

Αυτό που διακυβεύεται στην αίθουσα του δικαστηρίου δεν είναι απλώς η ταχεία εκδίκαση υποθέσεων, αλλά η σταδιακή κανονικοποίηση πρακτικών που υπονομεύουν το θεμελιώδες δικαίωμα σε δίκαιη δίκη.

1. Νομική εκπροσώπηση

Οι κατηγορούμενοι που υποστηρίχθηκαν από αλληλέγγυους ή ιδιωτικά διορισμένους δικηγόρους έτυχαν ουσιαστικής διαβούλευσης και προετοιμασίας υπεράσπισης. Αντίθετα, οι αυτεπάγγελτα διορισμένοι δικηγόροι, που συχνά ορίζονται την ημέρα της δίκης, παρείχαν ελάχιστη διαβούλευση και καθοδηγούσαν τους κατηγορούμενους προς ποινικούς διακανονισμούς. Σε μία περίπτωση, ο δικηγόρος πίεζε για διακανονισμό, ενώ ο κατηγορούμενος επέμενε να προχωρήσει σε δίκη. Η δυναμική αυτή δεν είναι απλώς ζήτημα ατομικής στάσης, αλλά αντανακλά δομικές ελλείψεις: έλλειψη χρόνου, πόρων και θεσμικής στήριξης. Ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι ότι πολλοί κατηγορούμενοι στερούνται ουσιαστικά τη δυνατότητα να αναπτύξουν στρατηγική υπεράσπισης, γεγονός που υπονομεύει το δικαίωμα που κατοχυρώνεται στο άρθρο 6(3)(β) της ΕΣΔΑ για επαρκή χρόνο και μέσα προετοιμασίας.

2. Μαζικές αναβολές

Η μαζική αναβολή υποθέσεων, παρά το γεγονός ότι οι κατηγορούμενοι βρίσκονται υπό κράτηση, συνιστά σαφή παραβίαση του δικαιώματος εκδίκασης χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση. Ενώ τέσσερις άλλες υποθέσεις προχώρησαν σε ακροαματική διαδικασία, σχεδόν όλες οι υποθέσεις ‘διακίνησης μεταναστών’ αναβλήθηκαν. Αυτές οι δυσανάλογες καθυστερήσεις ισοδυναμούν με τιμωρία δια της διαδικασίας.

3. Διερμηνεία

Όπως και τον Ιούλιο, δεν παρευρέθηκαν πιστοποιημένοι διερμηνείς. Αντίθετα, άλλος κρατούμενος ανέλαβε τη διερμηνεία για τους κατηγορούμενους, σε παραβίαση του άρθρου 6(3)(ε) της ΕΣΔΑ και της ελληνικής ποινικής δικονομίας. Η πρακτική αυτή υπονομεύει την εμπιστευτικότητα, την αμεροληψία και την ακρίβεια, αφήνοντας τους κατηγορούμενους δομικά αδύναμους να ασκήσουν τα δικαιώματά τους.

4. Δημόσιος χαρακτήρας και προσβασιμότητα

Αν και οι δίκες ήταν τυπικά δημόσιες, οι διαδικασίες ήταν σχεδόν αδύνατο να ακουστούν από το κοινό, ενώ το ακροατήριο επανειλημμένα καλούνταν να παραμένει σιωπηλό. Αυτό κατέστησε ουσιαστικά τη δίκη απρόσιτη σε εξωτερικό έλεγχο.

Σε μια αίθουσα γεμάτη από αλληλέγγυους και παρατηρητές, η έλλειψη ακουστότητας είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Θέτει το ερώτημα αν οι αρχές επιδιώκουν να ελαχιστοποιήσουν την επίδραση της παρουσίας αλληλεγγύης περιορίζοντας τη δυνατότητα παρακολούθησης της διαδικασίας. Τέτοιες πρακτικές αντιβαίνουν στο άρθρο 6(1) της ΕΣΔΑ, που εγγυάται όχι μόνο δημόσιες αλλά και ουσιαστικά προσβάσιμες δίκες.

5. Γενικές παρατηρήσεις

Οι διαδικασίες εκτυλίχθηκαν με ταχύ ρυθμό, με τους ποινικούς διακανονισμούς να παρουσιάζονται ως η μόνη ρεαλιστική επιλογή. Οι μαζικές αναβολές, ενδεχομένως υπό το βάρος της έντονης αλληλέγγυας παρουσίας, υποδηλώνουν θεσμική απροθυμία να προχωρήσουν με διαφάνεια. Αυτό που παρατηρούμε στα Χανιά δεν είναι εξαίρεση: οι διακανονισμοί, η πρόχειρη διερμηνεία και η άνιση νομική εκπροσώπηση έχουν κανονικοποιηθεί, διαβρώνοντας σταδιακά τις εγγυήσεις δίκαιης δίκης.

Συμπέρασμα

Για ακόμη μία φορά, αναγκαζόμαστε να υπογραμμίσουμε αρχές που θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες: οι άνθρωποι που αναζητούν ασφάλεια δεν πρέπει να ποινικοποιούνται. Όταν τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν πράξεις επιβίωσης ως εγκληματική πρόθεση και αγνοούν τα διεθνή εχέγγυα προστασίας, συμβάλλουν στο ευρύτερο σύστημα βίας στα σύνορα.

Καλούμε τις δικαστικές αρχές να:

• Εγγυηθούν αποτελεσματική και έγκαιρη νομική εκπροσώπηση·

• Διορίζουν πιστοποιημένους διερμηνείς·

• Εξασφαλίσουν δίκες πραγματικά προσβάσιμες στο κοινό·

• Διεξάγουν εξατομικευμένη αξιολόγηση των υποθέσεων αντί για μαζικές αναβολές.
  
  

Η παρουσία ανεξάρτητων παρατηρητών, μέσων ενημέρωσης και αλληλέγγυων παραμένει ζωτικής σημασίας· ωστόσο, οι διαδικασίες στα Χανιά καταδεικνύουν μία δικαιοσύνη ολοένα και πιο απρόθυμη να υποστεί έλεγχο.