This website uses cookies to enhance user experience.

By continuing to use this site, you agree to the use of cookies.

Crete Trials Monitoring - November 2025

December 01, 2025 Against Criminalisation

Greek version below

---

In November 2025, trial observers returned to the One-Member Appeals Court of Crete in Chania to monitor hearings on 3 & 19 November.

On 19/11, supporters, solidarity groups, and trial monitors were present. As observed across Greece, such solidarity presence exerts pressure on the court to keep in line with procedural obligations. Since our first monitoring visit to Chania in June 2025, we have seen some improvement in aspects that we have noted violations on but unfortunately this has not set a standard coherent judicial practice and is dependent on circumstantial factors, something which undermines any expectation of a fair trial being appointed to defendants. Hence, the violations recorded this time were not isolated irregularities. The pattern remains consistent with what BVMN has documented for months: the shortcomings observed are systemic, not incidental. What unfolds in the Chania courtroom is not merely the rapid processing of cases but the normalisation of practices that undermine the right to a fair trial.

Trial observers were present to assess compliance with Article 6 of the European Convention on Human Rights (ECHR) and relevant provisions of Greek criminal procedure. 9 of the hearings were postponed to 24/11. All defendants were charged under Article 25 of Law 5038/2023, relating to the unauthorised transport of third-country nationals, with aggravating circumstances such as acting for profit and endangerment of life. Sanctions under this provision include:

In addition, all defendants faced charges under Article 83 of Law 3386/2005 for unauthorised entry, which carries a minimum three-month custodial sentence and a fine of at least €1,500.

In total, observers monitored:

1. Legal Representation (Article 6(3)(b)–(c) ECHR)

On 3/11, only 3 defendants were represented by privately appointed lawyers; the rest had court-appointed lawyers. Surprisingly, 7 defendants were represented by privately or NGO-appointed lawyers on 19/11. The remaining defendants were represented by state-appointed lawyers, most appointed either at the previous hearing or directly on the morning of trial. Police officers repeatedly called names in the corridor, asking defendants whether they had a lawyer and rushing them to the courtroom, creating evident confusion and disorder.

We confirm a recurring pattern: court-appointed lawyers, often assigned shortly before the hearing or on the same day, either use plea deals as the default course of action, without considering jointly with the defendants the possibility of a proper hearing, or when proceeding to a full hearing, communication between them and defendants is insufficient, with little to no opportunity for the accused to discuss legal strategies or to review the case file in any substantive way. This seems to be a rather structural approach, possibly shaped by constraints in time, resources, and procedural support, however it raises serious concerns regarding Article 6(3)(b) ECHR, which guarantees the right to adequate time and facilities for the preparation of a defence. The limited preparation, time and lack of communication significantly undermines the ability of legal representation to provide effective legal assistance. 

3. Interpretation (Article 6(3)(e) ECHR)

The Court has finally complied with its obligation stemming from Article 6(3)(e) ECHR and Article 233 of the Greek Code of Criminal Procedure, which require interpreters to be appointed from an official court-approved catalogue. However, the quality of interpretation remains poor, repeatedly hindering defendants’ ability to understand the procedure.

The interpretation provided was insufficient, a remark which was highlighted by two of the defence lawyers who on 3/11 explicitly stated in open court that the interpretation provided was problematic, compromising the accuracy of both defendant and witness testimony. An interpreter was unable to read a birth certificate written in Arabic. Despite this, the court accepted the document due to uncertainty regarding the defendant’s age. In another case, the interpreter failed to translate to the defendant his right to appeal post conviction, blatantly violating the right to be informed of available remedies.

This is a recurring systemic pattern which is enabled by the competent judicial authorities and undermines the neutrality, confidentiality, and accuracy of the proceedings, all core principles of a fair trial. Inadequate interpretation and no access to proper interpretation, creates a structural barrier to justice for defendants.

3. Publicity and Accessibility of Proceedings (Article 6(1) ECHR)

Access was formally permitted; however, proceedings were frequently inaudible. On 3/11, the presiding judge repeatedly interrupted defendants, preventing them from completing their statements. This conduct is in direct contravention of Article 6(1) ECHR. The right to a public trial is not a technicality. Holding proceedings that are inaudible, fosters the perception, and perhaps the reality, of justice conducted behind closed doors. 

4. Sentencing

On 3/11, 15 defendants received 10 years imprisonment (filakisi) and 1 defendant received 25 years (katheirksi). 13 of the cases followed a full hearing and 1 case was resolved through a plea deal. The uniformity of sentences demonstrates a clear absence of individualised assessment. On the 19/11, 10 cases proceeded to a hearing and 5 resolved through plea deals. Similarly, all resulted in the same sentence: 10 years imprisonment. These uniform outcomes, regardless of whether the case went to a hearing or plea, reinforce the pattern of predetermined sentencing, incompatible with Article 6(1).

Our observers noted a reverse in pattern. While until now there was a strong tendency towards plea bargaining and a corresponding uniform sentencing, now there seem to be more hearings, but the Court continues the pattern of mass sentencing by awarding 10 years imprisonment sentence to almost all defendants. Sentencing practices reveal a level of uniformity that is incompatible with the requirement of an individualised and proportionate assessment under Article 6(1) ECHR. In 36 of 43 known cases, defendants received the same sentence of 10 years, regardless of different circumstances, which suggests the use of a predetermined template rather than a genuine judicial evaluation of each case on its merits.

This lack of differentiation is especially concerning in migration-related prosecutions, where factors such as intent to seek asylum, necessity, coercion, or lack of criminal intent or profit are often central and must legally be examined. When sentencing outcomes do not vary even when these issues are raised, it indicates that defendants are not treated as individuals.

The near-automatic imposition of identical sentences also raises concerns under Article 6(2) (presumption of innocence). If the sentence appears pre-decided, it suggests that the tribunal may not be giving meaningful consideration to the defendants’ apology statement or the defence evidence presented.

5. Acquittals

Following the practice already obtained by other regional Courts, the Single-Member Appeal Court of Felonies of Chania acquitted three defendants on 19/11. Two of the acquittals were on the basis of reasonable doubt and one due to the recognition of state of emergency and protection of family life.

6. Plea deals

Plea deals continued to reveal striking uniformity in sentencing. On 3/11, the single plea deal resulted in a 10-year sentence, while on 19/11 all five defendants who accepted plea deals likewise received exactly 10 years. Such consistency demonstrates the patterned, non-individualised nature of judicial decision-making. Trial monitors also observed that state-appointed lawyers consistently pressured defendants to accept plea deals, often with minimal consultation or review of the case file. This dynamic was compounded on 19/11, when a judge openly asked a defendant why he had not chosen a plea deal since he had “admitted driving” during his pre-trial statement, revealing a pre-structured assumption of guilt and exerting improper pressure. These practices violate the principles of individualised sentencing under Article 6(1) and undermine the presumption of innocence protected by Article 6(2) ECHR.

7. Age assessment

On 19/11, the presiding Judges accepted as definitive evidence to refer the case to the competent Juvenile Court, a birth certificate in Arabic (which the interpreter could not read), due to reasonable doubt regarding the specific age in combination with the age assessment results, despite them indicating a one-year discrepancy between the age shown by the wrist measurement test and the claimed date of birth. In another case however, with a two-year discrepancy, the court refused to accept the defendant’s minority despite defence objections to the unreliability of wrist-measurement testing.

8. General Observations

Across both hearing dates, trial observers noted a prevailing judicial attitude in which driving a boat was treated as synonymous with guilt, regardless of context, coercion, or intent. This presumption shaped the courtroom atmosphere and appeared to predetermine the outcome of cases. Observers also recorded repeated instances of judicial conduct that undermined the defendants’ ability to present their defence: the judge frequently interrupted defendants, prevented them from completing their statements, and posed irrelevant questions, including ‘why they had not stayed in Libya to work’. Such questioning goes beyond clarifying facts; it compromises the court’s obligation to remain neutral and focused solely on legal issues. These practices collectively raise serious concerns regarding the requirement of an impartial tribunal under Article 6(1) ECHR, and impede the proper examination of defendants and witnesses as protected under Article 6(3)(c)–(d). What emerges is not a series of isolated irregularities, but a pattern of courtroom behaviour that structurally erodes the guarantees of a fair trial.

We call on judicial authorities to:

The presence of independent trial observers, media, and solidarity people is crucial to uphold procedural fairness and accountability in the context of increasingly systemic prosecutions targeting people on the move.

---

Τον Νοέμβριο του 2025, παρατηρητές δικών επέστρεψαν στο Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων στα Χανιά για να παρακολουθήσουν τις συνεδριάσεις στις 3 και 19 Νοεμβρίου, καθεμία με διαφορετική σύνθεση δικαστηρίου. Στις 19/11, η αίθουσα ήταν γεμάτη από αλληλέγγυους, ομάδες συμπαράστασης και παρατηρητές δικών. Όπως έχει καταγραφεί σε όλη την Ελλάδα, αυτή η παρουσία ασκεί πίεση στο δικαστήριο να τηρήσει πιο συνετά τις δικονομικές υποχρεώσεις του. Από την πρώτη μας παρατήρηση στα Χανιά τον Ιούνιο του 2025, παρατηρήσαμε ορισμένες βελτιώσεις· ωστόσο παραμένουν ασυνεπείς και εξαρτώνται από συγκυριακούς παράγοντες, κάτι που υπονομεύει κάθε προσδοκία ότι οι κατηγορούμενοι θα τύχουν σταθερά δίκαιης δίκης.

Οι παραβιάσεις που καταγράφηκαν τον Νοέμβριο δεν ήταν μεμονωμένες. Αντίθετα, επιβεβαιώνουν το μοτίβο που το BVMN καταγράφει εδώ και μήνες: οι δικονομικές ελλείψεις είναι συστηματικές και όχι τυχαίες. Αυτό που εξελίσσεται στην αίθουσα στα Χανιά δεν είναι απλώς η ταχεία διεκπεραίωση υποθέσεων, αλλά η κανονικοποίηση πρακτικών που υπονομεύουν το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη.

Οι παρατηρητές παρακολούθησαν:

Η παρακολούθηση επικεντρώθηκε στη συμμόρφωση με το Άρθρο 6 της ΕΣΔΑ και τις σχετικές διατάξεις της ελληνικής ποινικής δικονομίας. Εννέα υποθέσεις στις 19/11 αναβλήθηκαν για τις 24/11.

Όλοι οι κατηγορούμενοι αντιμετώπιζαν κατηγορίες βάσει του Άρθρου 25 του Ν. 5038/2023 (μη εξουσιοδοτημένη μεταφορά υπηκόων τρίτων χωρών) με επιβαρυντικές περιστάσεις, όπως το κίνητρο κέρδους και η διακινδύνευση ζωής. Οι προβλεπόμενες κυρώσεις περιλαμβάνουν:

Επιπλέον, όλοι οι κατηγορούμενοι αντιμετώπιζαν κατηγορίες για παράνομη είσοδο βάσει του Άρθρου 83 του Ν. 3386/2005, που επιφέρει τουλάχιστον τρεις μήνες κράτησης και πρόστιμο τουλάχιστον €1.500.

1. Νομική εκπροσώπηση (Άρθρο 6(3)ΕΣΔΑ)

Στις 3/11, μόνο τρεις κατηγορούμενοι εκπροσωπούνταν από ιδιώτες δικηγόρους· οι υπόλοιποι είχαν αυτεπαγγέλτως διορισμένους. Στις 19/11, επτά κατηγορούμενοι είχαν ιδιώτες ή δικηγόρους από ΜΚΟ, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαν κρατικά διορισμένους δικηγόρους, πολλοί εκ των οποίων ορίστηκαν την προηγούμενη ή το ίδιο πρωί της δίκης.

Αστυνομικοί φώναζαν ονόματα στον διάδρομο, ρωτούσαν τους κατηγορούμενους εάν έχουν δικηγόρο και τους οδηγούσαν βιαστικά στην αίθουσα, δημιουργώντας σύγχυση και αναστάτωση.

Οι διορισμένοι δικηγόροι συχνά συναντούσαν για πρώτη φορά τον εντολέα τους λίγα λεπτά πριν τη δίκη, χωρίς να συζητούν εναλλακτικές στρατηγικές ή να εξετάζουν ουσιαστικά τη δικογραφία. Η επικοινωνία ήταν ελλιπής και επιφανειακή. Αναπαράγεται έτσι ένα σταθερό μοτίβο: οι αυτεπάγγελτοι δικηγόροι είτε πιέζουν τους κατηγορούμενους προς ποινική διαπραγμάτευση ως προεπιλογή είτε προχωρούν σε πλήρη δίκη χωρίς ουσιαστική προετοιμασία.

Αυτό συνιστά παραβίαση του Άρθρου 6(3)(β) ΕΣΔΑ («επαρκής χρόνος και διευκολύνσεις για την προετοιμασία της υπεράσπισης») και υπονομεύει την αποτελεσματική νομική συνδρομή.

2. Διερμηνεία (Άρθρο 6(3) ΕΣΔΑ)

Το Δικαστήριο συμμορφώθηκε με την υποχρέωση ορισμού διερμηνέων από τον επίσημο κατάλογο, όπως απαιτεί το Άρθρο 6(3)(ε) ΕΣΔΑ και το Άρθρο 233 ΚΠΔ. Ωστόσο, η ποιότητα της διερμηνείας παρέμεινε σοβαρά προβληματική.

Δύο συνήγοροι δήλωσαν ανοικτά ότι η διερμηνεία ήταν ανεπαρκής. Καταγράφηκαν μεταξύ άλλων:

Αυτά τα συστηματικά προβλήματα υπονομεύουν την αμεροληψία, την ακρίβεια και την εμπιστευτικότητα, βασικές εγγυήσεις δίκαιης δίκης.

3. Δημοσιότητα και προσβασιμότητα (Άρθρο 6(1) ΕΣΔΑ)

Παρότι η πρόσβαση του κοινού επιτράπηκε τυπικά, η ακροαματική διαδικασία ήταν συχνά μη ακουστή, παραβιάζοντας την αρχή της δημόσιας δίκης. Στις 3/11, η Πρόεδρος διέκοπτε επανειλημμένα τους κατηγορούμενους, εμποδίζοντάς τους να ολοκληρώσουν τις δηλώσεις τους. Τέτοιες συνθήκες ενισχύουν την αίσθηση (και ίσως την πραγματικότητα) απονομής δικαιοσύνης πίσω από «κλειστές πόρτες».

4. Ποινές

Στις 3/11, 15 κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν σε 10 έτη φυλάκιση και ένας σε 25 έτη κάθειρξη. Δεκατρείς υποθέσεις εκδικάστηκαν κανονικά και μία διευθετήθηκε με ποινική διαπραγμάτευση. Πλην της μίας περίπτωσης των 25 ετών, όλες οι ποινές ήταν πανομοιότυπες.

Στις 19/11, 10 υποθέσεις οδηγήθηκαν σε πλήρη ακρόαση και 5 σε plea deals. Όλες κατέληξαν σε 10 έτη φυλάκιση.

Η πλήρης ομοιομορφία των ποινών, ανεξάρτητα από τα εξατομικευμένα πραγματικά περιστατικά, την εμπλοκή ή την πρόθεση, συνιστά πρακτική προκαθορισμένης επιβολής ποινής ασύμβατη με το Άρθρο 6(1) ΕΣΔΑ και την αρχή της αναλογικής και εξατομικευμένης δικαιοσύνης. Παράγοντες κρίσιμοι όπως αναγκαιότητα, εξαναγκασμός, απουσία δόλου ή κέρδους, δεν εξετάστηκαν.

Η μη διαφοροποίηση εγείρει επίσης ζητήματα βάσει του Άρθρου 6(2) (τεκμήριο αθωότητας), καθώς υποδηλώνει προδιαγεγραμμένη κρίση επί της ενοχής και της ποινής.

5. Αθωώσεις

Στις 19/11, το Μονομελές Εφετείο αθώωσε τρεις κατηγορούμενους:

6. Ποινικές διαπραγματεύσεις (plea deals)

Οι ποινικές διαπραγματεύσεις εμφάνισαν την ίδια ομοιομορφία:

Αυτεπάγγελτοι δικηγόροι πίεζαν συστηματικά τους κατηγορούμενους να αποδεχτούν ποινικες διαπραγματεύσεις, συχνά χωρίς ουσιαστική ενημέρωση ή μελέτη της δικογραφίας. Στις 19/11, η Πρόεδρος ρώτησε κατηγορούμενο γιατί δεν έκανε διαπραγμάτευση αφού είχε «παραδεχθεί ότι οδηγούσε» στην προανακριτική του απολογία, δείχνοντας προδιάθεση ενοχής και αθέμιτη πίεση.

Οι πρακτικές αυτές παραβιάζουν:

7. Εκτίμηση ηλικίας

Στις 19/11, η Πρόεδρος δέχτηκε πιστοποιητικό γέννησης στα αραβικά (το οποίο ο διερμηνέας δεν μπορούσε να διαβάσει) σε συνδυασμό με εξέταση καρπού που εμφάνιζε απόκλιση ενός έτους και αναγνώρισε αμφιβολίες υπέρ του κατηγορουμένου, παραπέμποντας στο αρμόδιο δικαστήριο Ανηλίκων.

Σε άλλη υπόθεση, με απόκλιση δύο ετών, το δικαστήριο δεν δέχτηκε την ανηλικότητα, παρά τις ενστάσεις περί αναξιοπιστίας της εξέτασης καρπού. Η ασυνέπεια αυτή υποδεικνύει αυθαίρετη εκτίμηση και έλλειψη ίσης μεταχείρισης.

8. Γενικές Παρατηρήσεις

Και στις δύο ημερομηνίες, οι παρατηρητές κατέγραψαν μια κυρίαρχη δικαστική στάση όπου η «οδήγηση βάρκας» θεωρούνταν αυτόματα ένδειξη ενοχής, ανεξάρτητα από αναγκαιότητα, καταναγκασμό ή πρόθεση. Η υπόθεση ενοχής διαμόρφωνε τη συνολική ατμόσφαιρα της δίκης και φαινόταν να προδιαγράφει τα αποτελέσματα.

Παρατηρήθηκαν επίσης επανειλημμένες συμπεριφορές που εμπόδισαν ουσιαστικά την υπεράσπιση: συνεχείς διακοπές, παρεμπόδιση ολοκλήρωσης δηλώσεων και άσχετες ή ακατάλληλες ερωτήσεις, όπως γιατί οι κατηγορούμενοι δεν έμειναν στη Λιβύη για να εργαστούν. Αυτές οι πρακτικές υπονομεύουν την αμεροληψία που απαιτεί το Άρθρο 6(1) ΕΣΔΑ και το δικαίωμα ορθής εξέτασης μαρτύρων και κατηγορουμένων βάσει του Άρθρου 6(3)(γ)(δ).

Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για μοτίβο που διαβρώνει συστηματικά τις εγγυήσεις δίκαιης δίκης.

Συμπεράσματα – Καλούμε τις δικαστικές αρχές να:

Η παρουσία ανεξάρτητων παρατηρητών, δημοσιογράφων και αλληλέγγυων παραμένει κρίσιμη για τη διασφάλιση της δικονομικής δικαιοσύνης και της λογοδοσίας σε ένα πλαίσιο ολοένα και πιο συστηματικών διώξεων εις βάρος ανθρώπων σε κίνηση.